یعنی، از قرائت قرآن با روشهای ادیان دیگر یا آهنگهای غیرقرآنی برحذر داشته است. در جمله چهارم تا آخر روایت شریفه (لایَجوز تراقیهم…) صفات قاریانی را كه برخلاف دستور جمله اول قرائت می كنند و علت اتخاذ چنین قرائتهایی را كه موجب تیره و تار شدن قلب الهی انسان است، ذكر فرموده است. و این تاریكی به سبب معاصی حاصل می شود و تقلید از قرائت قاریانی را كه چنین صفتی دارند، در ابتدای روایت شریفه نهی شده است.

بنابراین با این شرایط بسیار دقیق، حدود هنر قرائت این چنین مشخص می شود:

قرآن باید به لحن عربی خوانده شود.

در قرائت قرآن نباید از الحان غیرعربی (عجمی) استفاده كرد و همچنین از روشهای غیر عربی؛ مانند نوحه گری و روشهای آوازی رهبانها.

از الحان قاریان اهل معصیت باید احتراز نمود.

قرآن را با ترجیع غنا نباید خواند

باید از قرآن علاوه بر قرائت ظاهری، استفاده باطنی نمود.

در اینجا به چند موضوع باید اشاره كرد:

1- برخی از قاریان با استناد به اینكه آهنگهای عربی تلفیقی از آهنگهای غیرعربی (مثلاً ایرانی) است، استفاده از آهنگهای غیرعربی را در قرائت جایز می دانند. مثلاً یكی از گوشه های دستگاه ایرانی را عیناً در قرائت قرآن به كار می برند، كه باید گفت: طبق این روایت شریفه، عمل خلافی است و صاحب قرآن اجازه به آن نداده است.

2- موسیقی قرآن، كاملاً جدای از موسیقی آوازی عربی است و احتمال اینكه كسی صددرصد از تكنیك های آوازی در قرآن استفاده بكند، بسیار بعید است. ثانیاً اگر منظور استفاده های جزئی (مثلاً در قالب یك نوع تحریر خاص یا یك آهنگ) باشد، بازهم مخالف روایت شریفه است. از اینها گذشته، آهنگهای قرآنی چنان جذابیّت و نورانیّت و گستردگی دارند كه اصلاً نیازی به مراجعه غیر آن وجود ندارد و قاریان قرآن باید با تمرین و تفكر و نورانیّت و استفاده از این نغمات قرآنی به درجه ابداع برسند، كه ان شاء الله در فصل سوم كتاب، مفصلاً بحث خواهد شد.

3- مسأله ترجیع صوتی و حلال و حرام آن، از موضوعات دیگری است كه باید توضیح داده شود. ترجیع یعنی بازگرداندن صدا به حلق یا چرخش صدا در حلق و به اصطلاح تحریر زدن. در روایت شماره 6 امر به ترجیع در قرائت قرآن فرموده اند و در روایت شماره 7 نهی از ترجیع غنا نموده اند. بنابراین ترجیع دوگونه است: حلال و حرام. بدیهی است كه ترجیعی كه در قرائت قرآن جایز است و امر به آن شده است، ترجیعی است كه در لحن عربی وجود دارد. و ترجیعی كه درالحان عجمی موجود است؛ مانند چهچه زدن كه در آوازهای فارسی معمول است، در قرائت قرآن جایز نیست وبالطّبع بكاربردن آن در قرآن حرام است.

برای حسن ختام این مبحث، نظریه حضرت ملامحسن فیض ـ قدس سره ـ در باب غنا را بیان می كنیم. البته لازم است قبل از بیان نظریه ایشان گفته شود بحث غنا در بین علماء تشیّع پیرامون صوت طبیعی انسان است، نه صوت مصنوعی و آلات و ادوات موسیقی.

ایشان در كتاب شریف «الوافی» در باب «كسب المغنیّه و شرائها» بیاناتی دارند كه حاصل آن چنین است:

غنا دو وجه دارد:

غنای حلال و غنای حرام. غنای حرام آن است كه مناسب مجالس لهو ولعب باشد و اشاره لغو و بیهوده، در آن بكار رود و غنای حلال آن است كه شرائط غنای حرام را نداشته نباشد بلكه به وسیله آن، انسان به كمال برسد و از ظلمات عالم طبع، به نور عالم ملكوت راه یابد و به خیرات ترغیب شود و به زهد وادار شود و از معاصی جدا گردد.

در خاتمه به این نتیجه می رسیم كه با توجه به روایات شریفه، قرائت قرآن با صوت و لحن زیبا وترجیع حلال (هنر قرائت)، ممدوح و مورد رضایت حضرت حق، رسول اكرم و ائمه اطهار ـ علیهم السلام ـ می باشد، به شرطی كه با شرائط لازمه اش باشد (بالاخص تدّبر در آیات) و از حدودش خارج نگردد قرائتی كه در آن، شرائط لحاظ نگردد (مخصوصاً تدبّر)، مذموم است و آوازی بی خاصیت، هرچند خوشایند مستمعین قرار گیرد. زیرااین چنین قرائتی حاصلی بجز حظّ و بهره شنوایی در بر ندارد.وَ لایَزیدُ الظالَمینَ الاَّ خَساراً.

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: